Х.Сүглэгмаа «Цаг хугацааны дэргэд» номоос

ОН ЦАГ ИЙМ ГУНИГТАЙ

Анд нөхөр А.Эрдэнэ-Очиртоо зориулав

Олны салхинд туугдаж сэтгэл гундуухан явахад
Олмоо чангалж гарман дээр хүлээсэн их анд минь
Омтгойрон гүйж халгин цалгин дэвэрч урсахад
Ойрхон байж холоос хашсан их эрэг минь

Наран доогуур үүлс алгуурхан нүүж байна
Намар болох нь дээ өвсний чийг холдчихож
Намайг чамайг бүүвэйлсэн хонгор салхин сэвэлзээд
Нас нэмж дээ хол ойрыг бодож сууна

Эр цөөхөн андтайгаа дуулалдан ижилдэж өссөн юм
Эрх байлгүй яах вэ дээ сэтгэлийн үзүүр нялхамсуу
Энэ зуурхан орчлонд дураараа шувуу шиг жиргэсэн юм
Эрт байлгүй яах вэ дээ сэвлэг даахь нь үнэрээрээ

Цаг хугацааны салхи бидний дундуур туучиж
Цахилсан мянган зэрэглээ шиг зүүдэн алсад аваачсан байна
Цамцаа дэрвүүлсэн бага нас бодлын гүнд ирж хуучлаад
Цармын алтан бялзуухай зүс хувиргаж одсон байна

Аж төрөхийн цагаан манан хэн хэнийг минь уусгаж
Аанай л бид хүүхэд шиг шуугилгүй удсан байна
Амтат дарс гэнэн бодлууддаа халамцан
Амьдрал мөнх гэж хүүрнэн суулгүй удсан байна

Сүүлчийн автобус хажуугаар чимээтэйхэн өнгөрөхөд
Шүлэг уншиж инээлдэн алхдаг минь холдсон байна
Сөл өвс ганхсан намрын талд дөрөө харшуулж
Шүүдэрт талаас өвгөдийн газарт очилгүй удсан байна

Орой үдэш хонх дуугарч хэн нэг нь халамцуухан ирж
Орон хотын сонин дэлгэн хөдөөгөө санаашрах минь цөөрсөн байна
Орчлон ийм нам гүм байхад хэзээ бид даслаа
Он цаг ийм гунигтай байхыг хэнээс бид уншлаа

Аав минь үгүй өдрүүдэд дэргэд ирж чи чимээгүйхэн уйлсан
Амьдрал ийм байдаг гэж чийгтэй өвс шаналган өгүүлсэн
Айраг шуугьсан өдрүүдэд дэргэд ирж чи гэгэлзүүлэн дуулсан
Агуу ихийн хорвоогоос андын сэтгэл аргадаж үлдсэн

Зовлон дааж гэлдэрэхэд талыг нь үүрч боссон
Зол баярын дуу аялахад талд нь түрж асгаруулсан
Хүний ертөнцөөс буцахын цагт
Хүүгээ захиж үлдээх ганц анд минь ээ

Намрын талд эр суль өвс гандахад сэтгэл сэмэрнэ
Надаас тийм хол сууж хэдэн оныг үдэх вэ
Хаврын талд эрх хонгор зэрэглээ татахад сэтгэл уясна
Хаалга зөөлөн тогшиж хэдийд чи манайд ирэх вэ.

2010-11-23

ҮДШЭЭР ТУССАН САРНЫ ТУХАЙ

Хүйтэн байнаа энд
Хүмүүсийн дунд жигүүрээ хумиж буугаад
Хүршгүй өндрийн тухай
Шүлэг бичиж сууна би

Үдэш болохоор гэрэлтдэг
Хотын шилэн гудамж
Үзээд сонсоод уйдчихсан
Хуучин дуу надад хэрэггүй

Үүл үүлний хойноос
Хөөцөлдөн оддог
Үлгэрийн тэр салхинд л
Үлээлгэх хэрэгтэй байна

Үнэрийг нь амтыг нь
Тоосыг нь мэдэрдэг
Үзүүргүй талын гүн рүү
Үүл мэт нүүмээр байна

Үдшээр туссан сарны тухай
Үүрийн гэгээнээр бодож суунаа би
Үзэмжит энэ анирыг шүлэг болгоод биччихвэл
Үнэндээ эндээс нисчихнэ л дээ

2009 .11.23